|
از ویژگیهاى بسیار مهم ام البنین توجه به زمان و مسایل مربوط به آن است. وى پس از واقعه عاشورا از مرثیه خوانى و نوحه سرایى استفاده کرده تا نداى مظلومیت کربلائیان را به گوش نسلهاى آینده برساند.
ام البنین براى عزادارى هر روز همراه نوه اش عبید الله (فرزند عباس علیه السلام) به بقیع می رفت و نوحه می خواند و می گریست و این اشعار را زمزمه می کرد: یا من رأى العباس کر على جماهیر النقد و وراه من ابناء حیدر کل لیث ذى لبد أنبئت أن ابنى أصیب برأسه مقطوع ید ویلى على شبلى امال برأسه ضرب العمد لو کان سیف فى ید (یدى) لما دنا منه احد
اى آن که عباس را دیدى، که بر گروه بیچارگان حمله می کرد، و دنبال او از فرزندان حیدر (على علیه السلام) جنگاورانى بودند، که هر یک یال و کوپالى داشتند، خبردار شدم که بر سر پسرم آسیب وارد شد، در آن حال که دستش قطع بود، واى بر من که ضربه عمود سرش را خم کرد،(عباسم) اگر شمشیرت در دستت بود، هرگز کسى به تو نزدیک نمى شد. | 
